Guus en Sandra zijn inmiddels aan hun reis begonnen. Al vanaf de eerste minuut zijn ze dolgelukkig, de paar dagen skiën maakten het alleen maar beter.
1 april, geen grapje
1 april, rond de klok van negen activeren we polarsteps voor onze intimi, plaatsen de eerste foto en dan is het een feit. We kijken nog een keer naar ons huis; tot over drie maanden. Onze ‘Hummer’ start, rollen maar. Na een half uur kijken we elkaar totaal gelukkig aan. Wat een gevoel. We hebben er lang naartoe geleefd en nu zijn we onderweg. Het is onbeschrijflijk, het gevoel van vrijheid. Met iedere kilometer komen we verder los van alles. Alsof er bij iedere kilometer die onder ons weg zoeft, een kilo van ons afglijdt. (Gunstig voor ons laadvermogen☺). De zon reist met ons mee en zorgt voor een heerlijke voorjaarstemperatuur van 17°C. De zonnebrillen kunnen op en ook de teenslippers gaan aan. In de camper voelt het zomers met 25°C.
Deze dag voelt als een test. Voor het eerst gaan we de bergen over met onze ‘Hummer’. Doet die het goed, trekt die het? De eerste bergen zijn in zicht. Daar gaan we… Met gemak tokkelt hij de vrachtwagens voorbij. Henk Wijngaard zong ooit: ‘Met de vlam in de pijp, scheur ik door de Brennerpas’. Dat gevoel, dat is het.
De hele dag geen file. Daar word je toch blij van, als je het nog niet bent. Tegen de avond rijden we Oostenrijk binnen. Nog een stukje Fernpass. De zon zakt langzaam. In de spiegels zien we de rode gloed weerkaatsen op de camper. Op de parkeerplaats van de langste Europese voetgangershangbrug in Reutte overnachten we. De kop is eraf! Op het terrein staan parkeerautomaten. Voor vier euro mag je een hele dag blijven staan. Hiermee onderhouden ze de locatie, de burcht en de hangbrug. Daar dragen wij graag aan bij. Ai… alleen betalen met muntgeld. Laten we dat nu net niet op zak hebben. We waren al zo bijdehand om contant geld mee te nemen. Dus bij deze een gratis tip: neem ook kleingeld mee!
Ps. We hebben onze schulden afgelost, bij het betalen van de entree voor de hangbrug. Ons geweten is gesust;).
Wiebelige benen
Na een heerlijke nacht, voelt het fris in de camper. Niet zo gek blijkbaar. Buiten 0,9°C. Binnen 3,1°C. Na een ontbijt met uitzicht op de hangbrug, starten we met een ochtendwandeling berg op. Je moet er iets voor over hebben, wil je de hangbrug over gaan. Als je minder mobiel bent (of te lui om te lopen), is er hoop... ze bouwen momenteel een lift. Eenmaal boven, zijn we de eerste. De hele brug is leeg. Het ziet er prachtig uit. Op naar de overkant. Ik heb hoogtevrees, maar ik wil deze brug over. Mijn focus; de meer dan mooie vergezichten. Langzaam maar zeker wen ik een beetje aan de hoogte en durf ik warempel door de vloerroosters naar beneden te kijken. Oef, pretty high! De leuning geeft me ‘vastigheid’. Op het midden van de brug staan we op het hoogste punt. Mijn buik draait, maar ik wil door. Even een paar stappen sneller, totdat het voor mijn gevoel minder eng is. Yes, we zijn er! Het uitzicht is fenomenaal. FF chillen voordat we terug lopen. Ja, ja, het gaat hier om een retourtje☺. De constructie van de brug is een knap staaltje werk, letterlijk en figuurlijk. Op de een of andere manier voelen mijn benen minder wiebelig op de terugweg. Ben ik aan de hoogte gewend? Anyway, we did it! Op naar Canazei, Italië.
Alleen op de wereld
Onze garderobe is zeer gevarieerd. Van skibroek tot bikini. Skibroek?! Yep! Als echte skifanaten gaan we nog even van de sneeuw genieten in de Dolomieten. Het skiseizoen loopt tot half april, hebben wij geluk☺. Wij dachten; in april wordt het vast zomers skiën. Niets is minder waar. Twee dagen dikke pakken sneeuw. Woensdag 8.30 uur eerste lift naar boven. Met een bezettingsgraad van 10% is het erg rustig te noemen. Donderdag is het nog ‘erger’. In een cabinelift voor 80 personen, staan wij met z’n tweeën. Op de pistes voelen we ons alleen op de wereld in winter wonderland. Wat een ervaring! De bomen zijn bedekt met sneeuw. Voor mij is dat het ultieme wintersportgevoel. Ik had me erbij neergelegd, dat dat in april niet het geval zou zijn. Zo zie je maar, de winterse wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Halve camper te huur
Je denkt misschien, hoe krijg je alles mee voor drie maanden – van skipak tot teenslippers. Dat vroegen wij ons ook af. We vertikken het om een bagagebox mee te nemen. Dus alles wat niet mee kan, blijft thuis. Simpel! Misschien is ons voordeel dat we vaker op fietsvakantie zijn geweest. Dan word je vanzelf creatief met inpakken. Iedere kilo is er een die je zelf vooruit moet trappen. Eenmaal alles in de camper, blijken we nog een halve camper leeg te hebben☺ Zullen we zes maanden weg blijven?!
Glibberen en glijden
De twee dagen skiplezier zitten erop. Ons avontuur gaat voor ons gevoel nu echt beginnen. De sneeuw heeft goed zijn best gedaan in de nacht. Er ligt zeker 15 cm. Dat betekent werk aan de winkel. Camper uitgraven en ontdoen van een dik pak sneeuw. Guus klimt het dak op en heeft zijn fitness sessie te pakken. We moeten met de camper een fikse helling op voordat we on the road gaan. Poging 1: ¾ van de helling en dan gaat de camper een eigen leven leiden. De helling is nog spekglad op het laatste stuk. De camper glibbert en glijdt de helling weer af. Gelukkig weet Guus ‘m goed in bedwang te houden. Mooi, hij is weer beneden, zonder krassen of deuken. De beheerder heeft een lumineus idee; zout! Goh, wat een ontdekking. Wij parkeren de camper en lopen naar de supermarkt voor wat boodschappen. Na een Italiaans bakkie, gaan we voor poging 2. De beheerder heeft in de tussentijd zijn best gedaan. Het terrein is aardig schoon. Als het zout ook zijn werk heeft gedaan, moet het lukken. En ja hoor, met gemak deze keer!
Geen plan; nu al een goede keuze
Vandaag willen we via de bergpassen naar Udine Italië rijden. Al snel blijkt dat dat niet gaat lukken. De pas is gesloten i.v.m. hevige sneeuwval. Eerder zagen we dat alle liften van het skigebied dicht zijn. Dat is echt bijzonder. In alle jaren, hebben wij dat nog nooit gezien in dit gebied. Maar goed dat we de skipas niet geruild hebben. Het weer is namelijk zonnig, dus we hebben getwijfeld. Hadden we mooi voor een gesloten deur gestaan. Tja, het geluk is met de domme;). Onze route passen we aan. We zakken via Trento af en zien wel hoe ver we komen vandaag. Dat is meteen het handige van geen vast plan. Als we nu gereserveerd hadden, moesten we door. Nu zien we wel waar we belandden. Alles is goed! De winterse plaatjes maken onderweg plaats voor zonnige voorjaarstaferelen. Kleurrijke bloesems en frisgroene blaadjes strelen onze ogen.
Om en om rijden we naar Udine. Ik voel me net Tina trucker;). Guus geniet ondertussen van het uitzicht en zegt: “Je krijgt het met dit panoramazicht bijna niet bekeken, hoe is dat dan in een andere camper?” Geen idee, maar het is genieten met grote G of je nu rijdt of meerijdt. We rijden Udine binnen en parkeren onze camper op een camperplaats. Je mag in Italië vrij ‘kamperen’ op verschillende parkeerplaatsen. Dat proberen we maar eens uit. Onze ogen worden getrokken door graffiti op een muur. Met grote letters staat er: Why not? Inderdaad, waarom zouden we dit avontuur niet aangaan?!
Een dagje Udine
Vandaag geen reisdag. Onze ‘Hummer’ mag uitrusten. Voor de verandering springen wij op de fiets naar het centrum van Udine. Een dag pierewaaien door de stad. Van mooie oude gebouwen tot spuuglelijke nieuwbouw, de stad is een onsamenhangend geheel met relaxte sfeer. Of dat komt doordat het zaterdag is, zullen wij nooit weten. Wij vervolgen onze weg naar Slovenië. Het belooft een mooie tocht te worden over een van de spectaculairste bergpassen van Slovenië; de vrsicpas.
Volgende keer meer hierover…
Volgende artikel / Vorige artikel
De camper van Guus en Sandra is nog te huur in de zomer. Wil je die camper of een andere camper huren? Kijk dan even bij het camperaanbod.
