Vanmorgen moest ik - Lex – aan mijn vrouw - Saskia – vragen welke dag het was. Dat leek me een goed teken na de eerste van de in totaal 20 weken dat we met een camper rondtrekken door Europa. We doen dat samen met onze zonen Gijs en Teun.
Hier gaat het toch om
Deze reis is een idee dat zo’n twee jaar geleden ontstond aan het eind van onze zomervakantie. Op zo’n moment - je kent dat wel - dat je merkt dat je helemaal los bent van alles. Dat je écht rust, tijd en aandacht hebt voor en met elkaar. Dat je bij jezelf denkt: hier gaat het toch om.
Maar dan moet je weer naar huis. En alle goede voornemens ten spijt, je zit meteen weer in dezelfde achtbaan waar je voor je vakantie uitstapte. Zo gaat het nou eenmaal. Daarover klagen heeft niet zoveel zin. Sowieso zouden we niet mogen klagen in een land waar alles goed geregeld is. We staan nota bene op plek 5 van de gelukkigste volkjes op aarde. Vraag me trouwens af hoe je dat bepaalt. Geen idee. Toch klagen wij Nederlanders best veel. Vaak over wat minder belangrijke dingen. Niet erg. Als we ons maar af en toe bewust zijn van onze welvaart en ons welzijn. Dat is wel eens moeilijk in de waan van de dag. Voor grote mensen al, laat staan voor kinderen.
Je gaat het pas zien als je om je heen gaat kijken. Vooral in andere landen met andere culturen en levensstandaarden. Landen waar veel geschiedenis is geschreven en verschillende natuur te vinden is. Daarvoor hoef je niet per se de hele wereld over. Europa heeft het allemaal. Hier willen we onze kinderen die verschillen laten zien, beleven en ervaren. Op een leeftijd - 10 en 7 - dat ze alles nog opzuigen als sponzen en in hun achterkamer stoppen. Later gaat dat achterkamertje ongetwijfeld van pas komen. Het gaat ze helpen met een bredere blik en kritisch naar hun eigen omgeving te kijken.
Twintig weken door Europa. Het plan is via België en Frankrijk naar de Italiaanse Alpen. Door naar Slovenië, een stukje Kroatië en dan omhoog door Oost Europa naar de Baltische Staten. Oversteken naar Finland en door naar Zweden en Noorwegen. Uiteindelijk via Denemarken en Duitsland weer naar huis. Ambitieus? Ja. We zien wel hoe het gaat. Het rondje is geen doel op zich. Wat we ervan opsteken des te meer. En we gaan natuurlijk ook gewoon stoere dingen doen.
We zijn dus al een week van huis. We zijn geen ervaren camperaars dus we zijn eerst maar eens een paar dagen in Nederland gaan wennen op camping De Lievelinge waar nogal wat creatieve vaste staanplaatsen te vinden zijn.
De eerste dagen
De Lieveling is dicht bij Cobie, onze verhuurder in Noordeloos. Als er nog wat is, is de hulp nabij. Ik heb een half jaar geleden aan Goboony gevraagd of er iemand zo gek is om voor zo’n lange tijd een camper te verhuren. Ja dus. En ook nog eens een camper die voldoet aan al onze wensen. We hebben een geweldig contact gehad met Cobie in de voorbereiding. Haar betrokkenheid en enthousiasme over ons plan was enorm. En die van Goboony net zo. Een samenwerking die gewoon een goed gevoel geeft.
Na drie dagen Nederland durfden we de grote grensoversteek naar België wel aan. Met als eerste stop Gent. Ik heb Saskia hier ten huwelijk gevraagd. Mooi om onze jongens de precieze plek van het aanzoek te kunnen laten zien. Het nichtje van Saskia die al jaren in Gent woont en werkt, heeft ons rondgeleid. Geweldig zo’n persoonlijke gids die een hoop over de stad weet te vertellen. Een prachtige stad waar een flink geknokt is door de eeuwen heen. Vooral omdat de stad zo rijk was. Er viel veel te halen. De stadscamping was prima met een bushalte voor de deur die ons naar het prachtige centrum bracht. En weer terug.
De camping bij Ieper was wat minder. Die hebben ze namelijk niet. Alleen een camperplaats. Dus heb je plannen om een camping te beginnen? In Ieper zijn toeristen zat en er is weinig concurrentie. Succes gegarandeerd. Voor niet-camperaars is een eerste ervaring op zo’n parkeerterrein wel even schakelen. Zo’n 20 parkeervakken en hutje-mutje. Maar goed, het doel heiligt de middelen. Want de indruk die Ieper en omgeving op ons achterlaat is enorm. De Eerste Wereldoorlog heeft hier z’n hoogtepunt, of beter, dieptepunt bereikt. Je krijgt hier goed mee hoe de gevechten in de loopgraven moeten zijn geweest. En sinds 1928 wordt hier onder de Menenpoort nog elke dag! om 20.00 uur de Last Post geblazen om de gesneuvelden te herdenken. Daar worden we stil van.
We maken de maximaal 48 uur toegestane parkeertijd op de parkeerplaats in Ieper zeker niet vol. We redden de helft niet eens. We rijden Frankrijk in naar het Hoog-Normandische kustplaatsje Saint-Pierre-en-Port. Stelt niet heel veel voor, maar de krijtrotsen waar de streek bekend om staat, zijn prachtig. De camping is oke en het sanitair in originele staat zullen we maar zeggen. Maar met mooi weer ziet alles er rooskleurig uit. We blijven er twee nachtjes en de Paashaas slaat ons niet over.
We staan op het punt te vertrekken naar Honfleur en daarna de stranden waar de invasie heeft plaatsgevonden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Wordt dat net zo indrukwekkend als Ieper? Ik schrijf er meer over in onze volgende blog hier op de site van Goboony.
