Ik realiseer me bij het schrijven van deze blog dat we precies 1 maand geleden zijn vertrokken. Nu al veel gedaan, gezien en daarvan geleerd. En we komen steeds meer los. De reis doet wat met ons. Individueel en als gezin. Dat op zichzelf is niet zo verrassend als je ineens 4,5 maand 24/7 met elkaar op een paar vierkante meter zit zonder verplichtingen van werk, sport en sociale prikkels. Maar wát het met ons doet, begint langzaam duidelijk te worden.
Ik ben niet de persoon om snel in conclusies te springen, maar voorzichtig durf ik wel te zeggen dat er wat verandert. Ten positieve, gelukkig. Er is meer tijd en aandacht voor elkaar. Dat levert mooie gesprekken op. En als er nu en dan discussie, strijd en buien zijn - komt voor, ook bij ons – dan lossen die zich steeds makkelijker op. Toeval of niet, aan het Gardameer liepen we tegen wat borden aan met treffende familie- en tafelmanieren. Geen schokkende nieuwe dingen, maar goed om zo eens op een rij te zien. De borden zijn te groot voor de camper, maar die regels gaan mee. Voor ons alle vier.
Vroeger was alles beter
Het Gardameer is mooi. Net als camping Fossalta die op dit moment ook best Fossielta mag heten; de gemiddelde leeftijd van de gasten ligt ver boven de pensioengerechtigde leeftijd. Ik geef die mensen geen ongelijk nu hier te staan. Het is rustig, betaalbaar, je kunt het mooiste plekje uitzoeken en met elkaar praten over rentenieren en dat vroeger alles beter was. Als ik naar hun campers kijk, vraag ik me dat eerlijk gezegd af. Paleizen op wielen. Ik maak een fietstocht een stukje landinwaarts. Net buiten de toeristische oever, met mooi uitzicht over het meer. Kleine landelijke wegen en paden. Soms off road tussen de wijnranken met nu en dan wat klim- en daalwerk. Het is de moeite waard. Lazise ligt iets ten noorden van de camping en is op de fiets goed te doen. Ooit was het een Romeinse vesting. Nu is het met een haven(tje), winkels en terrassen een sfeervolle plek waar het goed struinen is.
Sneeuw… nog steeds veel sneeuw
Als onervaren kampeerder had ik nooit gedacht zo enthousiast te kunnen worden van een camping. Op Camping Seiser Alm in de Dolomieten is dat toch gebeurd. Nog los van de ligging en het uitzicht, krijgen de faciliteiten van mij een ‘uitmuntend’. Munten moet je ook neerleggen, maar dat is het dubbel en dwars waard voor deze ene keer. Hier willen we even van genieten en blijven twee dagen. De eerste dag maken we een korte wandeling in de buurt van de camping. Prachtig, maar slechts een warming up voor dag twee. We zijn naar dit gebied gereden omdat we vorig jaar geskied hebben op de Seiser Alm; een gebied dat - op de koffie na – meer Oostenrijks is dan Italiaans. We wilden het ook eens in het groen zien en er wandelen. Dat wandelen is gelukt, dat groen niet zo. Als de buschauffeur ons op 2000 meter hoogte afzet aan het begin van de wandelroute, ligt er nog veel sneeuw. Op sommige stukken zakken we tot aan de knieën weg. Best zwaar, maar we flikken het gewoon. Een mooie prestatie en ervaring.
Een jongensdroom wordt werkelijkheid
Het wordt tijd voor Slovenië. Daar kunnen we grofweg op twee manier heen; verder door Italië rijden of we pikken Oostenrijk nog even mee. Het wordt het laatste. Een goed besluit, want precies op de grens van Italië naar Oostenrijk, beleven de jongens de dag van hun leven. Daar staat een vermogen. In geld en pk’s. 40, 50 misschien wel 60 supercars staan daar geparkeerd. Lamborghini’s, Ferrari’s en alles wat nog meer in dat rijtje past. Een jongensdroom. Ook voor mij. We zetten de camper aan de kant om ze van dichtbij te bekijken. Die exclusieve auto’s even aanraken. Van binnen bekijken. Ermee op de foto en doen alsof die even van jou is. Dan rijden ze weg. Allemaal tegelijk. Wat een geluid! Vol adrenaline stappen we weer in onze camper… met ook best een lekker geluid.
Moederdag
Oostenrijk behandelen we wat oneerbiedig als doorsteekje naar Slovenië. Het schuldgevoel valt mee. Dit deel, Karinthië, is prachtig maar hebben we al aardig wat aandacht gegeven tijdens andere vakanties. We overnachten op Schluga Camping Hermagor vlakbij de Pressegger See. Wederom super faciliteiten en geen straf om te staan. Zeker niet met het slechte weer dat we treffen. Verder dan zwemmen en Rummikub komen we niet. Prima besteding van Moederdag.
Miss Pressegger See
Maandag begint een vaste sportdag te worden. Voordat school voor de jongens begint, rent Saskia langs vers besneeuwde bergen. Ik niet. Een irritante pees zit in de weg. Er is hoop. De camping heeft een gym. Een blik naar binnen stemt me positief want er staan veel apparaten van Oostenrijkse Qualität en alles ist sauber. Ik ga voor een crosstrainer. De gym is ook voor locals. Deze maandag zijn er ook alleen locals want alle 65+’ers van de camping liggen in het zwembad. Op de crosstrainer naast me stapt een jonge slanke meid. Het zou zomaar ‘Miss Pressegger See’ kunnen zijn. Het motiveert me om mijn level wat op te schroeven. Het maakt weinig indruk, ze ziet het niet eens. Aan mijn andere kant crosstraint inmiddels een man van midden 50. Hij oogt fit maar een blik op zijn display zegt dat ie wat lafjes bezig is. Geen competitie van die kant. Aan de gewichten zit een nog iets oudere man van rond de 60 te duwen, trekken en trappen alsof z’n leven ervan af hangt. Op z’n shirt staat Sport Manager. Dat verklaart een hoop. Een paar keer hoor ik hem in vloeiend Duits ‘Fücking Hellll’ roepen. Aan inzet geen gebrek. Bij twee theetantes wat verderop wel. Na drie, hooguit vier aanspanningen van de buikspieren, moeten ze toch echt het weekend doornemen. Ik vang op dat de één wat teleurgesteld is in de aandacht van haar kinderen tijdens Moederdag. Na een half uur kletsen komen ze weer in beweging. Ze gaan koffie drinken. Tot slot sluipt er ook nog een millennial rond met baardje en voor zijn leeftijd iets te dikke buik. En die wordt vandaag niet dunner, want hij zit vooral naar Miss Pressegger See te gluren. Zijn sportkleding had hij niet echt aan hoeven trekken vandaag. Ik denk dat hij geen schijn van kans maakt bij haar… Het is vast een maandagmorgen als alle andere in de gym van Hermagor Pressegger See, maar mooi om een keer getuige van te zijn.
Retteketet we gaan naar Bled
We hebben lang uitgekeken naar Slovenië. Veel mooie verhalen over gehoord en gelezen. Vandaag is het zover. “Retteketet we gaan naar Bled”, roept Gijs spontaan als we in de buurt van deze plaats met bijbehorend meer komen. Het is ons startpunt van weer een nieuw land. Het eerste land tijdens deze reis waar we nooit eerder geweest zijn. Dat worden vast mooie nieuwe ervaringen om over te schrijven voor de volgende blog op Goboony.nl.
