In de derde week van de zomervakantie, ben ik altijd helemaal uitgerust en los van thuis en werk. Een heerlijk gevoel. Dat hou je graag zo lang mogelijk vast. Tevergeefs. Ik vroeg me af hoe ik me zou voelen in de derde week van onze reis. Die week zit er net op. Mijn conclusie: anders. Niet minder, maar anders. Los ben ik wel, maar in tegenstelling tot een vakantie, zoeken we nu vooral nog naar ritme. Zeker nu de jongens met hun werk voor school zijn begonnen. Op welk moment van de dag doe je dat? Wanneer rijd je naar je volgende bestemming? En dan nog op pad om cultuur te snuiven, van de omgeving te genieten en samen interessante, leerzame en leuke dingen beleven. Je zou er bijna stress van krijgen. Dat valt gelukkig mee. Dat ritme lijkt te komen. En zo niet… dan niet.
De scholen zijn weer begonnen
We zitten op een berg bij Cumiana. Een grappige camping met een leuke eigenaar; jonge vent die goed Engels spreekt en voor zijn vrouw deze berg op is geklommen om samen de camping te runnen. Hier hebben Gijs en Teun hun eerste schooldag. Letterlijk en figuurlijk ‘outdoor schooling’. In Nederland hebben we samen met school alles goed voorbereid en afgesproken wat ze moeten doen tot de zomervakantie. Tegenwoordig kan veel online, dat maakt het allemaal een stuk eenvoudiger. En de hulplijn naar de leraren staat open als we vragen hebben. Hoe fijn is dat. De jongens pakken het serieus op en vanaf dag 1 gaan ze er gelijk tegenaan.
Thuis in Turijn
De hoofdstad van Piëmonte is Turijn. Daar willen we heen. Maar waar ga je met je camper naar toe in zo’n grote stad? Dat weet de eigenaar van de camping bij Cumiana wel. Aan de zuidkant van Turijn ligt camperplaats Grinto. Prima voor één overnachting en ideaal om de stad te bezoeken. Met bus en metro is het centrum goed te bereiken. Turijn is een fijne en mooie stad. De straten zijn recht-toe-recht-aan. Verdwalen is knap. Er hangt een relaxte sfeer en we voelen ons er meteen thuis. Als we ’s avonds in de bus terug naar de camper zitten, spreken we een man van een jaar of 60 die zijn hele leven al in Turijn woont en werkt. Hij vertelt dat de straten in Turijn zo geordend zijn, omdat de Romeinen er ooit begonnen zijn met het neerzetten van een kamp. Dat was de basis voor de verdere bouw van de stad. Vandaar die rechte lijnen. Daarnaast vertelt hij dat Turijn een zusterstad van Rotterdam is en Erasmus er afstudeerde. Ineens wordt duidelijk waarom we ons er zo thuis voelen… wij komen uit Rotterdam.
Op bezoek bij een vriend van Goboony
Na een drukke stad, is het weer tijd voor rust en natuur. Iets wat Peveragno ons wel kan bieden. Aan de voet van de Alpen ligt camping Il Melo. Op hun website lezen we dat ze vriend zijn van Goboony punt it, de Italiaanse tak van de familie. Lijkt me een prima vriend om erbij te hebben, want het is een fijne camping. De eigenaresse is erg aardig en ook zij spreekt keurig Engels. Vanaf de camping kijk je neer op een sportcomplex. Naast een voetbalveld en een tennisbaan, ligt een onverklaarbaar sportveld. Langwerpig en een hoog hek aan één kant. Als ze beginnen te spelen, doet het aan het Friese Kaatsen denken. We begrijpen er geen klap van, van het Fries Kaatsen trouwens ook niet. Een oude Italiaan legt in het Italiaans uit hoe het werkt. We schieten er weinig mee op. Behalve dat we nu weten dat de sport Pallapugno heet en typisch Piëmontees is. De spanning van de wedstrijd wordt ons teveel, we gaan zelf maar wat bewegen en maken een prachtige fietstocht. Dat kan hier prima.
Wordt het bocht of Barolo?
Allebei. Want om in Barolo te komen, moet je flink wat bochten maken. Maar als je dat doet, rijd je ineens tussen een zee van wijnvelden. De naam Barolo is veel groter dan het plaatsje zelf, maar leuk om even gezien te hebben. Verderop, in de heuvels bij Canelli, ligt Agriturismo Ruperstr. Veel appartementen en een stuk of 3 a 4 plekken voor campers. Kamperen bij de boer met z’n eigen wijn en geiten, hoe leuk is dat. Vader en zoon, en moeder een beetje, verzorgen de gasten. Je schuift aan voor een echt Piëmontees boerendiner in een ruimte die zomaar hun woonkamer kan zijn. Zoon kookt, vader bedient. Het eten is geweldig en meer dan genoeg. Hetzelfde geldt voor de drank. Je ontkomt er niet aan om alles verplicht te proberen. Vader bedient en vertelt met trots over de gerechten en ingrediënten die van eigen bodem komen. Ook al zit het tussen de oren, het wordt er allemaal nóg lekkerder van. We blijven een nacht extra. Dit willen we nog een keer meemaken. Goed besluit. De tweede keer lijkt het nog beter.
Chocoladehazelnootpastatest
In het hoogseizoen stroom het Gardameer over van de vakantiegangers. Op wat oudere, vooral Duitse, mensen na is het nu rustig. Prima moment om er naartoe te gaan. Maar niet voordat we langs Alba zijn gegaan; de stad van hazelnoot en truffel. Wie Alba zegt, zegt Ferrero. Dankbaar zijn we de familie Ferrero nog altijd voor het bedenken van Nutella, dat hier dus vandaan komt. Bij dé fabriek gaan we een pot kopen. Bij de bron. Verser wordt ie niet. Wat denk je? Potdicht. Meer dan een foto is er niet te halen, dus ik rij de camper maar gewoon voor de poort. Die Nutella kopen we ergens anders, net als drie andere soorten. We gaan een test doen welke het lekkerst is. Dat doen we als we bij het Gardameer aankomen. Campings genoeg, ze liggen voor het uitkiezen. Geen kneuterige campings, het is big business hier. Perfect weer voor de chocoladepasta-test, want het regent. Nutella moet het opnemen tegen de kandidaten 1. CremaNovi, 2. een extra puur variant en 3. Gianduja (typisch Piëmontees product van een marktje). De test is blind en bloedserieus. De winnaar: Nutella. Gianduja is op 1 punt na een goede tweede en vooral bij Saskia en mij favoriet. CremaNovi eindigt op 3 en de extra pure pasta valt net buiten het podium.
Gardaweer
Het wordt Gardaweer aan het Gardameer. Zon en korte broeken. We blijven even een paar dagen lekker staan hier. De jongens doen hun school in de ochtend en ’s middags fietsen, wandelen en zwemmen we wat en bekijken we plaatsjes in de buurt. ’s Avonds tijd voor spelletjes, wat lezen en op tijd naar bed… Hmmm… klinkt als ritme.
